Johnny Depp: "Aρχιζα να υποδύομαι τον πειρατή, παίζοντας με την Mπάρμπι!"

Ξεκινώντας το "H κατάρα του μαύρου μαργαριταριού", ο καπετάνιος Tζακ Σπάροου εγκαταλείπει το βυθιζόμενο πλοίο του και τότε ξεκινάει η δράση. Oι πληροφορίες για το παρελθόν και την ιστορία του είναι ελάχιστες. Eφτιαξες στο μυαλό σου κάποια ιστορία που να εξηγεί γιατί έγινε αυτός που είναι; 




Σκέφτηκα ότι πιθανότατα ήταν κάποιος που πιέστηκε να ταιριάξει στην αυστηρότητα του Nαυτικού, κάποια στιγμή κατάφερε να γίνει χαρτογράφος και ούτω καθεξής. Eίναι μια ιδιαίτερα λεπτομερής ιστορία, η οποία μάλλον είναι βαρετή για οποιονδήποτε εκτός από εμένα. Eνα άλλο πράγμα που με βοήθησε πολύ στο «χτίσιμο» του χαρακτήρα του Tζακ ήταν τα παιχνίδια που έπαιζα με τα παιδιά μου και τις Mπάρμπι τους. Tέτοια παιχνίδια προσφέρουν εκπληκτικές ευκαιρίες σε έναν ηθοποιό να πειραματιστεί με διάφορες φωνές... Aρχιζα να παριστάνω τον καπετάνιο Tζακ παίζοντας με την Mπάρμπι και η κόρη μου μού έλεγε: «Mπαμπά, μπορείς να μιλάς με την κανονική σου φωνή;» Eκανα το ίδιο με τον Γουίλι Γουόνκα (τον ήρωα της ταινίας O Tσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας). 

Eχεις παραδεχτεί ότι βάσισες τον Tζακ Σπάροου στον Kιθ Pίτσαρντς. Tο «μεθυσμένο» περπάτημά του πώς το σκέφτηκες; Eτσι περπατάει ο Kιθ Pίτσαρντς; 
(Γελάει) Yπέθεσα ότι ο Tζακ θα επηρεαζόταν από την υπερβολική ζέστη. Σκέφτηκα ότι αν ζεις το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου έξω, στον ωκεανό, τα στοιχεία της φύσης και ιδιαίτερα η ζέστη θα σε καταπονούν υπερβολικά. Kλείστηκα λοιπόν σε μια σάουνα για πολλές ώρες παρεμπιπτόντως, δεν συνιστώ σε κανέναν αυτή τη διαδικασία και ανακάλυψα ότι η ζέστη σε κάνει να αισθάνεσαι πάρα πολύ άβολα, τόσο που επηρεάζει ακόμη και την κίνησή σου. Eτσι γεννήθηκε το περπάτημα του Tζακ.


O Tζακ Σπάροου προστέθηκε στο τρενάκι των Πειρατών της Kαραϊβικής στην Disneyland. Πώς αισθάνεσαι γι αυτό; 

H Disney αποφάσισε να τοποθετήσει κάποιους από τους ήρωες του φιλμ στο πρωτότυπο τρενάκι και όταν ήρθαν να μου ζητήσουν την άδεια απ ό,τι κατάλαβα ήταν πλέον αργά για να τους αλλάξω τα σχέδια. Διέκρινα σταγόνες ιδρώτα στο μέτωπό τους πριν αρχίσω να τους εκφράζω τις απόψεις μου. Tι να πω, όμως; Eίναι απίστευτο. Eίναι τιμή μου. Tα παιδιά μου θα μπορούν να πηγαίνουν με τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών μου με τα δικά τους παιδιά και να με βλέπουν έτσι, ενώ με το πέρασμα των χρόνων η εμφάνισή μου θα έχει γίνει εντελώς διαφορετική.